Mukopolisaharidoza tip 7
Definicija
Retka, genetska lizozomalna bolest skladištenja koju karakteriše akumulacija glikozaminoglikana u vezivnom tkivu što dovodi do progresivnog multisistemskog zahvata sa težinom kliničke slike u rasponu od blage do teške. Najdoslednije karakteristike uključuju zahvaćenost mišićno-skeletnog sistema (posebno dizostoza multipleks, ograničenost u zglobovima, abnormalnosti grudnog koša i nizak rast), ograničen rečnik, intelektualna deficijencija, grubo lice sa kratkim vratom, zahvaćenost pluća (pretežno smanjena plućna funkcija), zamućenje rožnjače, bolest srčanih zalistaka.
Pretraga
Pun naziv
Mukopolisaharidoza tip 7
Kratki naziv
Sinonimi
MPS7
Slyova bolest
Mukopolisaharidoza VII
Nedostatak beta-glukuronidaze
MPSVII
Orpha broj
584
Kategorija
Podkategorija
Naziv na stranom jeziku
Prevalenca
NULL
Nasleđivanje
Autozomno recesivno
Period početka bolesti
ICD 10
E76.2
OMIM
253220
UMLS
C0085132
GARD
7096
MEDDRA
10056893
Tekstualni opis
Klinički znaci su izuzetno promenljivi: postoje prenatalni oblici sa neimunskim hidrops fetalisom i teški neonatalni oblici sa dismorfizmom, hernijama, hepatosplenomegalijom, klubskim stopalima, dizostozom, teškom hipotonijom i neurološkim poremećajima koji na kraju dovode do dubokog intelektualnog deficita i niskog rasta kod pacijenata koji prežive. Na kraju, postoje i vrlo blagi slučajevi koji se otkriju tokom adolescencije ili odraslog doba nakon što se prezentuju sa torakalnom kifozom.
Etiologija
Bolest je uzrokovana nedostatkom beta-D-glukuronidaze, što dovodi do akumulacije nekoliko glikozaminoglikana (dermatan sulfata (DS), heparan sulfata (HS) i hondroitin sulfata (CS)) u lizozomima. Uzročni gen je lociran na 7q21-q22 i identifikovano je više od 40 mutacija.
Prognoza
bolest_prognoza
Diferencijalna dijagnoza
Diferencijalna dijagnoza uključuje druge vrste MPS i oligosaharidozu. Određivanje enzimske aktivnosti u leukocitima omogućava otkrivanje heterozigotnih osoba za teške oblike. Kada su identifikovane dve mutacije kod indeksnog pacijenta, otkrivanje heterozigotnih rođaka može se tačno izvršiti.
Tretman
Multidisciplinarno lečenje omogućava adaptirano simptomatsko lečenje, što je neophodno za poboljšanje kvaliteta života pacijenata. U kasno nastalim oblicima, lečenje je uglavnom ortopedsko. Za jedan blaži slučaj pokušana je transplantacija koštane srži. Sprovode se višestruki testovi lečenja se na životinjskim modelima: alogena transplantacija koštane srži, genska terapija i terapija zamene enzima (sa rekombinantnim enzimom ili intraperitonealnim implantatima autolognih genetski modifikovanih fibroblasta ili „neo-organa“).
Dijagnostičke metode
Na dijagnozu se sumnja nakon otkrivanja povećanog nivoa izlučivanja glikozaminoglikana u urinu (bilo CS samo ili CS + HS + DS), mada ovaj znak može biti odsutan kod odraslih oblika. Dijagnoza se potvrđuje potvrdom nedostatka beta-D-glukuronidaze u kultivisanim leukocitima ili fibroblastima. Aleli pseudodeficijena otežavaju prepoznavanje blagih oblika, i stoga je prenatalna dijagnoza teška.
Antenatalna dijagnoza
Dijagnoza je od suštinske važnosti u oblicima sa in utero prezentacijom kako bi se izbegla ponavljana trudnoća koje dovodi do in utero smrti ili kasnog prekida trudnoće. U odsustvu efikasnog lečenja, roditeljima sa obolelim detetom nudi se prenatalna dijagnoza (molekularnom analizom ili merenjem aktivnosti enzima u trofoblastima ili amniocitima).
Epidemiologija
Od početnog opisa bolesti od strane Sly-a 1973. godine zabeleženo je manje od 40 pacijenata sa neonatalnom do umerenom prezentacijom. Međutim, učestalost bolesti je potcenjena, jer je najčešća prezentacija antenatalni oblik, koji ostaje nedovoljno dijagnostikovan.
Genetsko savetovanje
Prenos je autozomno recesivan.